Με τον όρο σκολίωση περιγράφεται η παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης σε μετωπιαίο επίπεδο και έχει το σχήμα S ή C με την παράλληλη ανάπτυξη ύβων. Εμφανίζονται τρεις διαφορετικές κατηγορίες σκολίωσης:
α) η συγγενής σκολίωση που αφορά το 10-15% των περιπτώσεων
β) η ιδιοπαθής σκολίωση που αφορά το 85-90% των περιπτώσεων
γ) η νευρομυϊκή σκολίωση
Συνηθισμένο χαρακτηριστικό της σκολίωσης είναι ο ανασηκωμένος ώμος ή ο ανυψωμένος γοφός. Επίσης, η μια ωμοπλάτη μπορεί να εξέχει προς τα πίσω στη μια πλευρά.
Διορθωτικός κηδεμόνας για την αντιμετώπιση της ιδιοπαθούς σκολίωσης: Η εφαρμογή του κηδεμόνα σκολιώσεως έχει στόχο πρώτα τη συγκράτηση των παραμορφώσεων, στα αρχικά τουλάχιστον στάδιά της. Δεύτερον, λειτουργεί σαν καλούπι που μέσα σ’ αυτό το παιδί αναπτύσσεται. Όμως υπάρχουν και σκολιώσεις που είτε διαγνώσθηκαν αργά είτε αντιμετωπίσθηκαν με όχι σωστή ή λίγη ποσοτικά σε χρόνο θεραπεία, και δε φτάνουν (τελειώνοντας η ανάπτυξη) σε καλά αποτελέσματα. Αυτές οι σκολιώσεις χειρουργούνται με μέτρια αισθητικά αποτελέσματα, αλλά και με θυσία της κινητικότητας της σπονδυλικής στήλης, εφόσον χειρουργική θεραπεία σημαίνει σπονδυλοδεσία (δέσιμο χειρουργικά των προβληματικών σπονδύλων). Ο κηδεμόνας πρέπει να εφαρμόζει τέλεια στο σώμα και θα πρέπει να ασκεί πιέσεις σε ορισμένα σημεία, όπως η λεκάνη, οι ώμοι και οι κορυφές των ύβων στα πλευρά ή στη μέση. Στα σημεία λοιπόν πιέσεως μπορεί το δέρμα να υποστεί μικρούς ερεθισμούς, που αντιμετωπίζονται εύκολα κατά τη διάρκεια της θεραπείας και εξαφανίζονται με την τελική αφαίρεση του κηδεμόνα. Οι μύες του παιδιού θα υποστούν μικρής έκτασης ατροφία, που επανέρχεται μετά την αφαίρεση του κηδεμόνα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι μικροί αυτοί ασθενείς είναι το ψυχολογικό.
Φώτης Παπαδόπουλος, Φυσικοθεραπευτής, Υπ. Διδάκτωρ Ιατρικής ΑΠΘ